Michiel
10-10-1971 | 15-06-2025
Geheel onverwachts hebben wij op 15 juni 2025 afscheid moeten nemen van onze vriend en zeer gewaardeerd lid, Michiel. Hij is slechts 53 jaar oud geworden.
Bij Michiel zit je graag in de flight. Geïnteresseerd in zijn medespelers, bescheiden over zijn eigen spel en het liefst lachend de baan door. Soms kwam zijn positivisme enigszins onder druk te staan doordat zijn techniek hem in de steek liet, maar dat mocht de pret niet drukken. Hij bleef respectvol naar zijn medespelers.
Als je denkt dat het hem niet kon schelen dat zijn drives af en toe links de bomen invlogen, dan heb je het mis. Michiel vond goed golfen wel degelijk belangrijk en was naast fanatiek ook erg streng voor zichzelf. Slechte ballen slaan (vooral opeenvolgende slechte ballen), daar had hij echt een hekel aan.
Hij werd weleens betrapt op het nemen van een golflesje, of stiekem oefenen in de winter. Een periode dat menig WACcer z’n clubs in de kelder heeft staan. Dat zegt genoeg. Om vervolgens op de openingsdag van de WAC net te doen alsof zijn eindscore hem niet zo kan boeien.
“We kijken wel hoe het gaat. Balletje slaan en daarna een pilsie of vier/vijf…..en twintig, hè Peet!"
Niet voor niets heeft Roozen (wij mogen Roozen zeggen, of Rozuh zo u wilt) het gebouw als bijnaam. Verwijzend naar zijn fysiek. Zonder al te veel het bovenlichaam in te draaien (dat is toch wel belangrijk bij een golfswing) sloeg hij de bal behoorlijk ver weg, om op deze manier zo nu en dan ‘sneaky’ de longest drive op zijn naam te schrijven. Als zijn bal achter een paaltje lag trok hij dit met het grootste gemak uit de grond, om het vervolgens na het slaan van zijn bal weer terug te plaatsen. Er doen verhalen de ronde dat hij dit ook met bomen deed, maar of dat echt waar is… In onze herinneringen in ieder geval wel. Met Michiel in de baan voel je je veilig.
Via Starre’s Wijnshop dat Michiel samen met Monique runde, waren wij verzekerd van prijsjes. Op openingsdagen en mid-WAC-dagen hebben we een flesje wijn nodig voor de dagwinnaar. Op de afsluitdag worden de seizoenswinnaars gehuldigd. Zij hadden het geluk met een heerlijke rosé of witte wijn van Michiel en Monique naar huis te gaan. Michiel regelde dat, wij hoefden daar niet naar te vragen. Ook als er eens iemand bedankt moest worden, stonden de flesjes in een mooi cellofaantje al klaar.
En dan dat vreselijke bericht op de 15e juni: Michiel is overleden. Thuis onwel geworden na een rondje fietsen. Het bericht slaat in als een bom. We komen die avond bij elkaar in het huis van Richard. Even samen zijn. Dat is fijn, ook al zijn we dan nog nauwelijks van de schok bekomen. Op de woensdagavond die volgt wordt er wel gespeeld, maar zonder punten of prijsjes.
Al in het seizoen 2004 weet Michiel het jaarklassement van de WAC te winnen. Zijn naam staat daardoor voor eeuwig in gouden letters op de mouw van ons groene colbert geborduurd.
Dit seizoen pakte hij nog de dagwinst op 23 april met een astronomisch aantal van 23 punten, uiteraard beloond met een groot applaus. Zijn nieuwe handicap stemde tevreden, maar hij bleef er bescheiden onder.
De WAC moet verder zonder Michiel. Het is niet anders. Chiel, het ga je goed daarboven. Wij gaan je in ieder geval nooit vergeten, je naam blijven noemen en je verhalen blijven vertellen.
Rust zacht lieve Chiel
